viernes. 29.03.2024

Homenaji aus nosus maioris

Arropá baju u títulu de Homenaji Musical aus nosus maioris, se celebró u sábadu, día 22 de juniu, na zona cunhocía comu u parqui da Cru, de Valverdi; un´a velá que superó as previsións dus organizadoreis. Videu en el interior de Luis Rafael López

Imagen cedida por el blog coixas de u nosu lugal
Imagen cedida por el blog coixas de u nosu lugal

Arropá baju u títulu de Homenaji Musical aus nosus maioris, se celebró u sábadu, día 22 de juniu, na zona cunhocía comu u parqui da Cru, de Valverdi; un´a velá que superó as previsións dus organizadoreis. Habéndumi reuníu esta tardi cus meis paisanus Patricia Lajas Fernández y Jesús Lajas Carrasco; duas pesoas sobri as que ha requeidu u pesu principal da coordinación dus actus que logu comentaré; me dicin que esti encontru se comenzó a fragual na menti dus antigus pupilus que tocaban cus du Pelu brancu. Éstis que asina se ficían chamal elis mesmus, eran us Carrizo, un grupu familial, cu esti apelhíu, que adornaban cun música cualquer actu públicu que se preciara nu lugal.

Entri us pupilus estaba José Prieto, asina comu otrus que formaran parti da rondalha que hubu en Valverdi, a que perteneceran as duas pesoas entrevistás, algúns dus netus daquelis Carrizus i alumnus de Maxi Gómez que é a última desti linaji de músicus que ensinó a gran parti da juventú valverdeira us acordis, as notas solistas i as letras dus típicus pasodoblis, pasacalhis i jotas du folclori extremenhu i espanhol.

U mutivu fundamental de leval a cabu esti encontru musical ven de fai mutu tempu, pos comu me dí Jesús Lajas; él mismu sintía a ilusión, ficía un´a temporá, de revivil aquela agrupación que exitía antis en Valverdi; cu fin de  juntarsi, tocal cuas bandurrias i us laudis que hoxi están olvidaus;  eitandu de menus a toa aquela genti que se foi, sendu difícil recuperal as cancións i partituras antiguas cuas que animaban as festas; entri us que se encontraban us du Pelu brancu, que eran us que mais actuaban i que son us que aparecin presidindu u cartel anunciadol du homenaji.

Pensaran que comu inda vivía Maxi Gómez, a mestra de música de mutus delis, sería bo dejal patenti esti homenaji en favol dus que a precederan, ficendu a entrega da praca a ela que era filha de un daquelis folcloristas valverdeirus.

A idea foi tomandu corpu, formándusi cus pupilus, cus da rondalha, cus alumnus i cus familiaris de Maxi, un compactu grupu que deran en chamal pa ocasión Grupu folclóricu de Valverdi, au que se foran sumandu otras pesoas, entri as que  mencionamus a integrantis du coru da igrexia, asociación de emigrantis i otrus particularis que se prestaran voluntarius pa tocal us instrumentus, cantal o pa bailal as jotas.

A estis primeirus se uniran dispois tos aquelis otrus comu us familiaris de Patricia que, de forma desinteresá, se prestaran tantu pa transportal comu pa montal i desmontal u escenariu que nus dejó a mancomunidai de municipius da Serra de Gata.

Logu vinheran us integrantis du grupu valverdeiru de rock  Zepo Lobero que dejaran a nosa disposición i nos  mantuveran duranti to u desarrolhu das actuacións a cobertura du soníu.

Us gastus de cartelería, froris, praca, etc... correran pur conta dus que voluntariamenti nus integramus baju u Grupu folclóricu de Valverdi, que pa finalizal us actus en hermandai, celebramus nu términu da velá un tentempié cu alimentus i bibía que ca un, de acordu as suas posibilidais, pusu a disposición de tos us demáis.

Ditu u anteriol pasamus au desarrolhu dus actus que foran seguíus nus momentus culminantis du acontecimientu pur cerca de 400 pesoas, das que mais du dobli tuveran que siguilu de pes.

Nu iniciu, a modu de sorpresa, purque nun se tinha anunciau nus carteis i partindu desdi fora du recintu ondi se celebraba u actu, meténdusi a continuación entri mediu da genti hasta chegal au escenariu, un grupu de valverdeirus e integrantis da asociación lagarteira U lagartu verdi, comandaus pur Mavi; deran un regustu medieval pa empezal, representandu bailis dus siglus XV au XVII, vistíus acordis a época representá.

Foi pa mi un honol ficel de presentadol de toa a velá, que tras us bailis medievais continúa as oitu i media da tardi cua entrega, pur parti de Patricia Lajas, da praca a sua antigua mestra de música Maxi Gómez. A continuación i antis de que ésta se dirigira au públicu, a presidenta da Asociación de Emigrantis de Valverdi -Ramona Martín Acosta- leéu un´a sintía poesía que había compostu pa agradecel to u que Maxi había feitu de forma desinteresá sempris que había programau a Asociación actus festivus nu lugal.

A partil das palabras da pesoa agasajá, se desarrolharan propiamenti as actuacións da velá cuas pezas que interpretó u Grupu folclóricu de Valverdi, comu "Carrascosa, Compostelana, Clavelitos..." i varias jotas bailás comu "Redoble, la uva..."

A continuación, baju a dirección i acompanhamentu au violín du sei profesol de música, un grupu de alumnus du institutu Val de Xálima nus deleitaran cun tres das Cuatru Estacións de Vivaldi, finalizandu cua interpretación da banda sonora da película Piratas del Caribe.

Sigui un manoju de zagalitas pequenas,  maioris i mulheris representandu aus grupus de Sevilhanas das Elhas i de Valverdi que encheran de vistosa gracia i coloríu u eventu.

Arremichaba a luna na actuación de Germán i Peter. Fotu de Santos Lajas.

Comenzaba a quel u día, un´a luna chea i gozosa apuntaba detrás dus restus du que antanhu foi un dus cinis mais popularis du entornu, u cini de Paramiu, nu que us nosus maioris viran actual a personajis da época comu Antonio Molina, la niña de la Puebla o la Sansona del siglo XX i olvidaban us seis problemas mentras se dejaban leval pur aquelas escenas du Cinemascope que pur entoncis ficían furol; cuandu subin au escenariu dois mozus Germán que gobernaba un´a acordeón i sei colega Peter cua guitarra espanhola que nus desengancharan de aquel arrobu lunal cua interpretación de cuatru pezas que foran  admirás tantu pur a mocedai comu pur us maioris.

Inda saboreábamus as últimas notas dus tangus, cuandu us trepidantis ritmus du grupu de batucá Tamval despertaran tos us nosus sintíus i as vibracións da percusión recorría frenéticamenti ca rincón du nosu corpu pa conectalnus cua terra que a sentíamus bailal baju us nosus pes.

Comu a colocación i posta a puntu dus instrumentus dus dois últimus grupus participantis diban a leval un certu tempu i a pesoa agasajá tinha que partil, se decidíu interpretal antis destas últimas actuacións u Himno de Valverde, que a partitura é da autoría de Vidal Gaspar Carrizo i a letra de Florentino Parra Iglesias dambus autoris, valverdeirus. U Grupu folclóricu de Valverdi animó a tos us presentis a que cantaran cu elis u himnu que u tinhan repartíu nus folhetus que entregaran antis dus actus.

Finalizan as celebracións cuas pezas de rock que interpretaran us dois grupus cunhocíus desti lugal: Sentido Inverso i Zepo Lobero.

Era avanzá a media noiti, a luna lucía nu cenit da velá, según se diban apagandu us focus i se cortaba u soníu. As gentis du lugal se recolhían contentas mentras us organizadoris i participantis se juntaban pa disfrutal du refrigeriu comunitariu au pe du ríu, presidindu u ágapi a mágica linterna da luna.

Se comentaba a cantidai de parabens que de uns i dotrus habían chegau duranti u desarrolhu desti entranhabli actu. Se falaba dus falhus que se dan nu directu i que sirvin pa aprendel i tel en conta pa que nun volvan a ripitilsi notrus acontecimentus posterioris.

Se proponhía, vista a cantidai de genti de Valverdi que sinti a pasión pur a música, mentras se probaban us pratus i us caldus caseirus; que se ficeran concertus de primaveira o aproveital nu mes de agostu. Se valoraba a consecución du principal objetivu que había síu a celebración du homenaji, i agora queda esperal a vel si u tempu i u recordu dejau cu eventu desperta u interés na juventú pa que se volva a formal algún grupu folclóricu, postu que se conta nu lugal cu genti que sinti esta pasión i temus descendientis de aquelis homis i mulheris que nus insinaran a aprecial a música.

Us entrevistaus -Jesús i Patricia- me dicían que les robó tantu tempu a organización que les foi impusibli pasal invitacións tantu as Elhas comu a Sâ Martín; feitu que sintin i pur u que pidin as correspondientis disculpas. Dicin tamén que esti tipu de homenajis se podían leval a cabu en toa a Serra de Gata, de forma que ca anu se celebrara en un lugal i que participaran as asociacións i grupus folclóricus i musicais de toa a Serra, ficendu u agasaju u entrega da praca a un´a pesoa maiol du lugal nu que se celebrara ca anu u acontecimentu. Que u actu podría completarsi cu exposición fotográfica o multimedia que comprendera un recorríu cuas fotus típicas das gentis i dus sitius desi lugal. Esti acontecimentu se podría realizal comu concertu de primaveira i nun ten purqué estal encorsetau u desarrolhu das actuacións a un solu día.

Chegaus a esti puntu, tras a consumición de un exquisitu  café solu au que me invitaran, se despidin de mi pur tel que atendel u sei trabalhu.

Mutas gracias pur a invitación i disfrutéi de un´a felí tardi.

Reportaji fotográficu nu facebook du homenaji. Autoría de J. Carlos González Piñero.

Reportaji fotográficu nu blog de Santos Lajas Robledo.

Reportaji fotogáficu nu facebook du homenaji. Autoría de Santos Lajas Robledo.

Vídeu: danza medieval, a jota i u himnu de Valverdi. Autoría Santos Lajas Robledo.

Homenaji aus nosus maioris