Hoxi vos queru falar dun dagal mui queríu i cá día máis admirau: Emilio Neira. Milio é de Taragoña- Rianxo, na ría da Arousa, ondi está o maior banco marisqueiru du mundu. Milio fidu fai uns dé anus a carreira de Tradución en Vigo, na miña Facultai, que foi ondi o coñocí i o tratí.
Era un dagal mui divertíu i mui traballador, i guardu mui bos recordus de cuandu foi a época das mentiras i do Nunca Máis. Sempris recordaré cuandu introduciu na illa de Ons un reporteiru do semanariu francés Paris Match disfrazau de voluntariu, pois as autoridais militaris non querían prensa alí. Emilio era u intérpreti daquel periodista i o acompañó duranti semanas féndule de intérpeti por toa a esfarrapá costa galega.
Emilio, como tantus universitarius galegus i españois, se viu obrigau a buscar fóra de Galicia un traballu que alí le negorin. O últimu que ei había sabíu del foi que había aprobau as oposiciós de profesor de francés na Escola Oficial de Idiomas de Logroño.
I agó, estis días, me enteiru pola prensa de que Milio está de profesor de francés na extensión de Utrillas da Escola Oficial de Idiomas de Teruel, i que leva cuatru meses de folga en protesta contra a irracionalidai da Consellería de Educación do Gobernu de Aragón. O sei casu acaba de chegar ás Cortes de Aragón i vai a ser debatíu en brevi.
Verán, no mes de setembri, cuandu empezó o cursu, por “motivos económicos” a Milio o obrigorin a agrupar na mesma aula alumnus de varius niveis de francés, tiña que xuntar no mesmu grupu de francés alumnus de primeiru, de segundu i de terceiru nivel. Peru, ao mesmu tempu, Milio tiña que expulsar das súas clases a tós os alumnus menoris de catordi anus, porque, incomprensiblementi, nas Escolas Oficiais de Idiomas non se admiten matriculaciós de menoris de catordi anus.
Milio protestó porque a primeira medía era antipedagóxica e irracional, non se poin xuntar alumnus que non sabin ná con oitrus que ia sabin algu ó que sabin bastanti. É como se no institutu de Valverdi, pa estoxar profesoris i diñeiru, xuntasin na mesma clasi i co mesmu profesor alumnus de sexto de primaria con alumnus de primeiru i segundu de secundaria. I, por oitra parti, ¿quen era el pa impedir que os menoris de catordi anus le viñesin ás clasis siquera como oivintis ? ¿Quen era el -profesor- pa impedir o accesu ao coñocimentu de quen quería aprender ? As autoridais educativas aragonesas non le fideron nin casu.
Milio era conscienti de que a unificación de niveis conlevaría unha perda acelerá da calidai do ensinu, i que en nomi da “austeridai económica” se estaban poñendu en práctica medías mui agresivas contra os servicius asistenciais, sanitarius i educativus das persoas que viven en zonas rurais. Tó sería como un peci que se mordi o rabu: á má calidai le seguiría a menor matriculación i, despois, o fechi seguru da extensión na localidai de Utrillas da Escola Oficial de Idiomas de Teruel.
O mei amigu Milio, de Taragoña, (didemus en Galicia “homi pequenu, fol de venenu”), é un xiganti i un paladín da xusticia social, i comu ten toa a valentía do mundu, inició fai cuatru mesis (¡cuatru mesis!) unha folga á xaponesa: empezó a dar mutas máis horas de clasi das que le correspondían, admitiu a tós os menoris de catordi anus que le chegorin pola porta i non deixó de dar a batalla pola calidai da educación pública no rural tirolense un sólu segundu. Cuatru mesis traballandu o tripli do que le correspondi. I sigui.
O sei empeñu i o sei exemplu conseguiron enseguía o apoiu de tós os alumnus i de tós os padris i madris. Mui prontu recibiu o apoiu de varius partíus políticus i sindicatus. En poicus mesis máis de trinta axuntamentus da comarca ia habían aprobau nos seis plenus mociós de apoiu á luta de Miliu. Redentementi a Diputación Provincial de Teruel (co votu en contra do PP, pa non variar) ha aprobau unha moción de apoiu á defensa da calidai do ensinu no rural, en contra do desmantelamentu dos servicius educativus, sanitarius i asistenciais en nomi (coa disculpa) da “austeridai” i, o máis emocionanti de tó istu é que dentru de poicas semanas se vai a debater nas Cortes de Aragón unha moción, presentá conxuntamenti por varius partíus, pa que non se reduzan horas de clasis nin profesoris nin calidai nas escolas rurais. Eu sempris supi que Milio era mui cabezón, pero agó esta bendita cabezonería de Milio me enchi de orgullu i me emociona: a Milio non o paran as políticas austericidas do goberno aragonés.
Non fai mutus anus, o gobernu galegu había lanzau unha campaña publicitaria que tiña por lema: “Fica no rural”, tó mui idílicu i mui boninu. Peru despois empezó a suprimir escolas rurais, programas de preescolar na casa, centrus de atención médica no rural, comunicacións rodás coas zonas rurais etc. i a mí me dicía un amigu mei da montaña de Ourense: ¡cuantu cinismu! Le didin au mundu que mos invitan a quear no rural, peru por oitru lau mos están eitandu do rural cuandu mos quitan tó tipu de servicius.
Coñozu non poica xenti que se diría a vivir ao campu ó á montaña de mil amoris, a calidai de vía é mutu maior, pero non están dispostus a que os seis fillus teñan que andar tós os días dudias de quilómetrus pa dir á escola ó ao institutu, ó que os seis padris teñan o médicu a máis de meia hora en cochi. Por mutu que os gobernantis digan unha coisa, os seis feitus didin oitra. ¿Por que este empeñu en forzar que tó o mundu se vaia a vivir ás cidais ? ¿ Cuantu máis xuntus mellor controlaus ?
Volvu a Milio Neira, o mei amigu rianxeiru de Taragoña. Gracias a el Teruel sigui existindu i el nestis momentus é tó un símbolo da luta de comarcas enteiras contra o desmantelamentu da educación i da sanidai públicas. A súa luta, en Galicia, na Serra de Gata ó en Teruel, é a miña, por suposto.
Apoya con www.sierradegatadigital.es la difusión de la fala y realiza tu pequeña aportación económica pinchando aqui