Mariu e Isabel son un matrimoniu de mañegus que tenin un supermercau á entrá do lugal de San Martiñu de Trebellu. Pa mutus galegus foron i son as primeiras persoas que escutan falal mañegu, pois sempris le digu aos que lá orientu que aparquin pola Ronda da Muralla i suban ao lugal pola Entrá ao Forti, encontránduse de fronti co supermercau. De Mariu didin tós os meis alumnus i amigus que fala máis rápidu do que dispara o máis rápidu dos pistoleirus do oesti. Si, é certu, Mariu fala rápidu, pero didi tantas coisas boas i tan divertías que se agradeci que diga tantísimas por segundu i en tan poicu tempu.
Isabel é tó tenrura i amabilidai. Sempris nos recibi no sei supermercau i nos dá a benvinda oficial i populal a San Martiñu de Trebellu, ondi ninguén é forasteiru i ondi os galegus nos sentimus mutu millol que na casa. Os meis alumnus, desde ia fai mutus anus, quean sorprendius cuandu entran no supermercau de Mariu e Isabel i len os letreirus "empurrial" i "puxal" nas portas de entrá i seida; ó cuandu len "homis" i "mulleris" nas portas dos bañus do sei establecimentu. Ei sempris les digu que non é ná especial, que é normal, porque Mariu e Isabel son dois mañegus normais, desis que están orgullosus do sei i non o ocultan. Falal un cachiñu con elis é leval unha gran lección de humanidai i orgullu do propiu.
Cá vé que chegamus lá, Mariu enseguía mos ofreci un viñitu i unhas parrafás na trastenda, i despois do viñitu temus que dil hasta a praza do lugal, a En Ca Gil ó au Bar Os Arcus, a seguil a ronda. O mundu é mui distintu falandu con Mariu, as coisas máis serias parecin boibás comparás con o que de verdai vali: a amistai, a fraternidai, a soidi i o bo humol.
Ei esperu que Mariu e Isabel tardin mutus anus en xubilalse, porque non imaxinu chegal a San Martiñu de Trebellu i non entral felí pola porta do sei supermercau montandu unha festa pa saudalus i sabel das noticias do lugal desde a última visita. Porque Mariu e Isabel, como Mingus i Paula, como Maxi e Isabel, como Eusebiu ó Julián, o da Boiga das Comías, como Nani. Esmeralda, Marcos ó Montaña, como toa a boísima xenti mañega que ei he coñocíu dendi fai vinti anus, forman parti do mei San Martiñu de Trebellu queríu i atemporal. Sen elis, sen a súa amistai, o lugal sólu serían peiras bonitas. Con elis, tó o lugal adquiri unha dimensión máxica, a dimensión i a medía exactas da humanidai.
Casas lindísimas i tradicionais da Serra de Gata, agua que corri día i noiti polo meiu das callis polas que no verán dá gustu camiñal descalzus refrescandu os pés, peira i madeira que falan de historia a cá poicu, pazus urbanus i señorais, boigas cun viñu que é néctar divinu... San Martiñu de Trebellu é unha preciosidiai que sempris me gusta percorrel á noiti, en silenciu, escutandu tan sólu o murmullu dos regus que baixan polas callis. Pero é unha preciosidai sobre tó pola súa xenti, porque os mañegus son tó bondai i hospitalidai.
I pa mostra un botón: esta primaveira, na nosa última visita, o últimu día aparcamus a furgoneta da Universidai de Vigo enfronti do supermercau de Mariu e Isabel. A noiti anteriol a volvel a Galicia estuvemus "de inspección" polas boigas do lugal. Cuandu de mairugá chegamus a montal na furgoneta, encontramus unha bolsa colgá da manilla da porta. A bolsa tiña dúas botellas de viñu da casa, regalu de Mariu e Isabel. Era ia noiti fecha i non podíamus espertalus pa dales as gracias. Non importa, ia las daremus a próxima vé que volvamus. Son Mariu e Isabel, les dixi ás miñas alumnas, é tó normal, son mañegus, desi tipu de persoas que mereci a pena vivil por coñocelus.