Hoxi non vó a falal de lingua, nin de historias. U corpu non está mutu pa festas nin reivindicaciós porque a alma está entristecía. Tó u mundu estuvu con Galicia i con as familias dus mortus i dus feríus, hasta a escudería Lotus de Fórmula 1, que levó hoxi a bandeira galega nu sei chasis. I tamén muta xenti está con u maquinista, que agó querin presental comu u únicu i máximu responsabli de tanta rabia, dolol i sufrimentu.
A noiti du mércoris 24 ei diba a dil con us meis fillus a vel us fogus du Apóstolu, sempris espectacularis na noiti previa au Día Nacional de Galicia. Estaba na aldea dus meis sogrus, a dé ó dodi quilómetrus du sitiu da traxedia, condu as noticias i as imaxis que empezorin a chegal de Santiago se fideron demasiau impresionantis i paralizantis.
Acordamus non dil i estuvemus pendentis das noticias da TVG,da RG i da cadea SER, que foron us únicus meius que informorin cuaxi en directu dendi u primeiru instante da traxedia que estaba acontecendu. U fidu mui mal a TVE, us recortis na televisión española na delegación de Galicia se notorin na tardanza en cubril a noticia (máis de dúas horas despois). I mui mal tamén algunhas emisoras i televisiós, querendu buscal au principiu atentaus terroristas por toas partis. Tamén foi de destacal en positivu u bo programa especial da Sexta esa mesma noiti.
Falandu de meius de comunicación, é indignanti u carroñeirismu i a falta de profesionalidai de certus meius empeñaus en vendel trozus de corpus i almas destrozás, ó ensañándose con u maquinista condu aínda ná se sabi en firmi. Por fortuna, a maiol parti dus xornais i meius audiovisuais traballorin respetandu a intimidai das persoas, coisa que foi mutu de agradecel.
Esa noiti du mércoris 24 en Galicia hubu muta dolol i unhus poiquininus herois: us vidiñus de Angrois, xentis humildis i anónimas de toas as edais que dendi u primeiru segundu se lanzorin ás vías du tren pa salval vías humanas. Dó a volta au mundu a imaxi dun bombeiru levandu nu colu unha menina, pero antis, quen a rescató du tren i quen la dó au bombeiru ia fóra du tren había síu un anónimu dagal de Angrois que non seiu na ia famosa foto.
Us vidiñus de Angrois atenderon nas súas casas us primeirus rescataus, levorin aus hospitais nus seis cochis aus primeirus feríus, rachorin as ventás dus vagós coas súas machadas i martelus pa entral a rescatal vías i permitiran sen problema niñún que us equipus de bombeirus, ambulancias i policías les hubesin arrasau us cultivus i as propiedais. ¡Qué importaba isu ante tantu sufrimentu!
I esa noiti con Galicia en estau de shock milis de persoas en varias cidais galegas se foron aus centrus de doación pa dal u sei sangui pás operaciós nus hospitais. Colas quilométricas duranti horas con xenti anónima querendu dal algu da súa vía pa que oitrus pudesin seguil vivindu. Foi emocionanti comprobal tantísima humanidai naquelis momentus tan dolorosus, tan profundamenti tristis. Na nosa casa a familia contiña u prantu por tantu horrol i tanta traxedia pero choraba conmovía por tanta humanidai i tanta solidaridai.
Antiel i adiel foron días de enterramentus i de despedías de mutus galegus que volvían de vacaciós á casa, pero tamén de persoas doitras partis de España i du mundu que viñan a visital Galicia: a madri dun coñocíu mei, o padri dun compañeiru mei, dúas alumnas da miña universidai, un famosu gaiteiru de Mairil, varius profesoris de distintas partis de España, meninus, dagalitas... vías truncás ia pa sempris i familias destrozás pa mutu tempu.
Agó queremus sabel as causas certas do accidenti pa que non se volva a repetil. Sen esperal a sabel u que contén a caixa negra, en mutus meius ia ha empezau u linchamentu facilón du maquinista: que se u tal maquinista presumía de correl mutu, que se tiña que habel freau cuatro km. antis, que se us maquinistas de RENFE tenin unha extra condu chegan antis i un descontu condu chegan tardi etc., demasiás boibás escritas tós estis días na prensa, demasiás simpledas que non convencin porque oitras tenin que sel as verdadeiras explicaciós.
Empezan a aparecel agó unha serie de preguntas que van toas na mesma dirección: a alta velocidai leva funcionandu en España 30 anus sen un sólu accidenti nin incidenti. En Galicia temus alta velocidai (nu tramu Ourense-Santiago-A Coruña) desde fai sólu dois anus i ia hemus tíu algún incidente i esti gravísimu accidenti. Pareci raru, ¿qué ha pasau?
Os trés de alta velocidai soen leval un dispositivu que detén u tren condu esti se pasa da velocidai límiti en tramus de velocidai reducía, independentimenti du que faia ó non faia u maquinista, peru esti dispositivu non está instalau nos trés Alvia como o accidentau, ¿por qué? ¿Por qué un tren de alta velocidai ten que entral nun trazau que non é pa alta velocidai i que non ten us meius de seguridai propius da alta velocidai? ¿Por qué non están activaus us dispositivus de detención dun tren Alvia condu esti sobrepasa unha determiná velocidai en según qué tramus? ¿Por que RENFE ha recortau un 70 % en mantementu das vías ferroviarias nus últimus anus? ¿Por qué non se utilizó u hospital máis próximu á traxedia -u públicu Hospital de Conxo- sen urxencias pero con cincu quirófanus operativus, i si se enviorin feríus a dois hospitais privaus máis lonxi? ¿Ten que ver istu con que nu verán se fechan camas i quirófanus dus hospitais públicos debíu aus recortis de persoal? Queremus sabel, temus dereitu a sabel pa podel enterral u sufrimentu i pil responsabilidais.
As autoridais galegas i españolas presumin de que us dispositivus de emerxencia pa catástrofis funcionorin á perfección i agó sabemus que hubu fallus, que u dispositivu total de emerxencia non se activó hasta pasás dúas horas, que a iluminación de urxencia chegó condu ia era noiti fecha etc. Felicitamus mui sincera i emocionadamenti a bombeirus, policía, emerxencias, voluntarius, vidiñus, doadoris de sangui etc., por tantu esforzu, pero as autoridais ternán tamén que dal respostas i corrixil us fallus, porque us galegus estamus ia mui desconfiaus de que pasau u día pasi a romería. Por exemplu: despois de dé anus da catástrofe du petroleiru Prestige, seguimus sen tel aínda un plan de emerxencias i evacuación por se se repetise unha historia semellanti. I non queremus que estas tristis historias se repitan NUNCA MÁIS. Estamos máis que fartus.
Non queremus que se repita nunca máis unha catástrofe ferroviaria, nin grandi nin pequena. Pero pa isu tenin as autoridais que garantilmos seguridai, i esa garantía non é posible recortandu en mantimentu de equipus, recortandu en persoal, estoxandu un diñeiru en trazaus i mecanismos de seguridai, estoxo de diñeiru convertibli desgraciadamenti en vías humanas. Galicia, comu Extremadura ó cualquel parti, ten dereitu a unha alta velocidai con seguridai en tó u sei trazau. Porque sen ela estaremus -seguiremus estandu- vendíus. Didin agó que u trazau de alta velocidai entre Albaceti i Alicanti tampoicu ten medías de seguridai plena. Aprendamus du que mos ha pasau en Galicia pa que non mos pasi en niñún sitiu máis, non regateemus diñeiru en seguridai, nin un céntimu, porque se non hai ná máis valiosu que a vía dunha persoa, ¿que preciu ten a vía de 78?
Lemus hoxi na prensa (http://www.publico.es/459857/el-gobierno-destina-877-millones-mas-para-armamento) que u gobernu español acaba de aprobal un créditu extraordinariu de 877 millós de euros máis pa armamentu. ¿De verdai que é tan necesariu i prioritariu este gastu agó nestis momentus? ¿Como tenin a santa cara de destinal 146.460 millós das pesetas de antis a armamentu condu au mesmu tempu están recortandu en sanidai, educación, empreu xuvenil, becas, investigación, infraestruturas i seguridai nus transportis públicus? Non é demagoxia, de veras, é pura desesperación: ¿u armamentu é máis prioritariu pa esti gobernu que tó istu?
U mei recordu dolorosu pás vítimas i as súas familias nestis momentus tan tráxicus. U mei recordu especial pás dúas estudiantis da miña universidai i oitras dagalas i dagais que morreron na frol da vía. U mei agradecimentu pa tantas mostras de cariñu i solidaridai recibías de tantus puntus de España i du mundu. U mei recoñecimentu pós bombeirus de Santiago, que estaban de folga laboral i deixaron a folga pa incorporalse tós, inclusu us que estaban de vacaciós; pós voluntarius; pó persoal sanitariu, pa tantus méicus i enfermeirus que estandu fóra de serviciu correron aus hospitais públicus a eital unha man; i, sobre tó, u mei emotivu recoñocimentu i u mei orgullu pós vidiñus anónimus de Angrois.
Condu ei era pequenu era mui famosa unha alegri canción galega de Andres do Barro que mutus de vós coñocereis i que didía: "O tren que me leva pola beira do Miño, me leva, me leva polo meu camiño; o tren vai andando pasiño a pasiño e vaime levando cara ao meu destino...", i aínda hoxi é unha canción mui quería i cantá en festas i reuniós de amigus i familiaris. Estis días ia ninguén se atrevería a cantala, porque doi. Ei querería que seguise sendu unha canción festeira, pero pa isu tenin que garantizalmos verdadeira seguriai i non estoxal ná. U tren era un meiu de transporti seguru, ecolóxicu i cómodu. Que non mos faian abdical desti principio, que mos garanticin seguridai i que non recortin us meius económicus i humanus pa viaxal con seguridai. Pa istu pagaremus u que sea, pero non con máis vías, isu non.